Hanoi, Hué

Hué, 28 juli 2018

De trein van Hanoi naar Hué vertrok mooi op tijd. Het was een slaapcoupé, dus geen stoelen, maar 4 bedden. We schoven onze bagage onder bed en maakte ons op voor de nacht. Mooi om te zien hoe de trein door kleine straatjes, vlak langs winkeltjes Hanoi uit slingert. Eenmaal donker gaan we slapen; tenminste, dat was het plan. Kiki viel als een blok in slaap en Isis had het koud, terwijl die met trainingspak en sokken onder haar lakentje lag. Ik moet ook zeggen dat de airco ijspegels blies. Maureen en ik hadden meer moeite de slaap te vatten. Laat ik zeggen dat ze de waterpas waarschijnlijk in Vietnam nog niet hadden ontdekt toen ze het spoor aanlegde. De schoven 4 uur lang van voor naar achter op ons smalle matrasje, waarop ze het onderlaken hadden kunnen vastspijkeren. Gewoon pijn in onze heupen van het schuren. Na 12 uur werd het wat vlakker en dommelden wij ook even weg.

Na een treinrit van bijna 14 uur reden we Hué binnen. Onze taxi stond al klaar om ons naar een uitstekend hotel te brengen met zwembad en WiFi. Dus 2 blije kinderen. De kamers waren helaas nog niet klaar, maar dat is geen probleem; wij vermaken ons wel in deze stad die met 350.000 inwoners aanzienlijk rustiger is dan het 8 miljoen inwoners tellende Hanoi. Terwijl we een drankje dronken in het hotel kwam de receptionist in Vietnamees Engels vertellen dat er één kamer klaar was over een half uurtje. Prima. Kunnen we daar gelijk onze spullen zetten, dus wachtte we even in de lobby. Vietnamees Engels is niet te verstaan. Ze kunnen een aantal letters niet uitspreken, dus hoop je dat je er een aantal verstaanbare woorden tussenuit kunt halen en dat je de rest van de zin goed gokt. De zin die de receptionist ons nog mee gaf was ook niet te verstaan, maar het woord ‘upgrade’ wel, dus we dankten hem hartelijk en dat was niet voor niets, want de kamer op de bovenste etage was meer dan goed. En groot. De kamer van de kinderen zit er naast, maar is meer het formaat wat je verwacht van een hotel.

Isis voelt zich nog steeds niet zo goed. Last van haar buik, nog steeds, dus die bleef op de kamer en haalde wat slaap in, terwijl wij naar de Verboden Stad van Hué liepen. Stukje Wikipetienne; Hué is de oude keizerlijke hoofdstad van Vietnam. Het oude paleis is een replica van de Verboden Stad in Peking. Deze verboden stad is prachtig om te zien, maar heeft erg geleden onder de oorlogen, vooral in de jaren 60 met de Amerikanen. Van de 148 gebouwen staan er nog 20. Ondanks dat een mooi stukje geschiedenis.

Bij terugkomst konden we Kiki het zwembad niet onthouden. Bikini aan en duiken tussen een Vietnamees zwemklasje. Een gesprek met een Vietnamees aan de rand van het zwembad leverde nog wat bruikbare tips op. Vietnamezen willen over het algemeen graag met je praten. Ze willen hun Engels verbeteren en zijn oprecht geïnteresseerd. En wij leren weer wat van en over Vietnam. Na het zwemmen de stad in om ergens lekker te eten. Dit keer een restaurant wat ook westers voedsel heeft, want 3 keer per dag bami , nasi of noedelsoep komt de kinderen wel de neus uit. En dan heerlijk slapen zonder de hele slaapkamer rondgeslingerd te worden.