Cú Chi tunnels
Door: Etienne
Blijf op de hoogte en volg Etienne
02 Augustus 2018 | Vietnam, Ho Chi Minhstad
Ho Chi Minh, 2 augustus 2018
Vanmorgen stond de wekker weer vroeg, dit wederom tot groot plezier van de kinderen. We ontbijten snel en staan 8 uur klaar in de lobby. Onze chauffeur, dezelfde die ons gisteren van het station haalde, wat we overigens wisten, want toen zei hij nog; ‘hiejoe zoemollo’, staat al klaar en onze gids ook. Een Vietnamese jonge vrouw met de lengte van Kiki. We rijden naar het Tunnelcomplex van Củ Chi. Het zijn de beroemde, of vanuit Amerikaans oogpunt beruchte, tunnels van het Vietnamese leger en Vietcong.
Eerst weer een stukje Wikipetienne: de Vietnam oorlog kent een lange geschiedenis. Er was de strijd met de Fransen en later de Japanners. Ho Chi Minh wilde het communisme terug in het noorden maar stuitte op verzet in het zuiden. Het land raakte in een tweedeling. Het noorden kreeg hulp van de Russen en Chinezen en in het zuiden hielpen de Amerikanen de overgebleven Fransen. De communisten in het zuiden besloten tunnels te graven. Hiermee zijn ze begonnen in de jaren 40 en 20 jaar later hadden ze een gangenstelsel van 250 km, compleet met ventilatie, keukens, hospitaal, kamers en bunkers. Het waren 3 lagen onder elkaar, waarvan de bovenste laag 3 meter diep lag.
Na een rit van 1,5 uur zijn we op de plek van bestemming. Kiki kan niet wachten om door het gangenstelsel te dolen. Ze moet even geduld hebben. Het is er niet druk. We hebben geluk volgens ons miniatuur gidsje. Onderweg hebben we al veel gehoord van de gids, die goed Engels spreekt. We kletsten wat over het dagelijks leven in Vietnam en Nederland en stellen haar veel vragen. En zij ons.
We lopen een gebouw binnen en zien vele wapens van Russen en Amerikanen uit de oorlog. Ook diverse bommen en landmijnen staat daar opgeslagen evenals foto’s uit die tijd. We lopen het bos in. Onze gids wrijft wat over de grond tussen wat bladeren en trekt er een klein luik uit. Een ingang verschijnt. Het lijkt Hans Klok wel. Kiki springt gelijk het gat in en wij leggen het luikje er weer op. Die halen we op de terugweg wel weer op. Ik probeer me ook door het gat te wurmen, maar ik kom niet verder dan mijn oksels. Dan wordt het te smal. Maureen lukt het wel, luikje erop en wij hard wegrennen. Isis voelde de bui al hangen, dus die bleef boven de grond.
We lopen verder het bos in en zien wat opstellingen met poppen zoals het in die tijd was. Ook zien we een aantal vallen, met lange spijkers met weerhaken. Die Vietnamezen waren nasty people. We zien een gat en daar mogen we even in. Het is een splitsing. Links kwam uit onder het kamp met Amerikanen en rechts in een landbouwveld. Zo konden ze Amerikanen neerschieten en door het gat naar het land en doen alsof ze landarbeiders waren. In het bis staat een tank die op een mijn is gelopen. Voordat we de gids kunnen vragen of je er op mag, staat Kiki er bovenop. En er in. Dan komen we bij de tunnels en dalen af. Het is krap. Erg krap. Kiki moet zelfs bukken om er door te lopen. We hobbelen gehurkt achter elkaar het donker in achter een mager Vietnamees mannetje die de weg wijst. Na 20 meter kunnen we omhoog. Dat zag Kiki nog niet zitten. Isis wel. We gaan verder; nog 20 meter. Kiki geniet en wil verder. Het is er bloedheet en na de volgende 20 meter zijn mijn benen er klaar mee en hebben mijn schouders 60 meter tunnel schoon geveegd. We gaan omhoog.
We lopen een, met bladeren beschutte, werkplaats in en zien hoe ze in die tijd Amerikaanse bommen doormidden zaagden. We kunnen hier verder de tunnel in. Ik zie 2 vragende kinderoogjes, dus daar gaan we weer. Vader en dochter. Dochter is al aan het eind, terwijl vader zich er doorheen worstelt. We komen bij nog een beschutte werkplaats en weer een opening van een tunnel. Mijn benen verzetten zich dit keer tegen de vragende kinderoogjes, dus Kiki hobbelt achter een ander Nederlands gezin aan, die haar graag even meenemen. Kiki kan er geen genoeg van krijgen. Of, zoals onze gids zegt; ‘the active child’. In het bos drinken we een kopje thee met een wortel die lijkt op aardappel; tapioca. Van de tapioca kregen de tunnelgravers energie.
Het was een mooie, leerzame ochtend en rijden terug. In Ho Chi Minh worden we afgezet bij een restaurant waar ons een heerlijke lunch wacht. Dan is het tijd voor een korte tour door Ho Chi Minh City. We beginnen bij het paleis, wat eruit ziet als een communistisch hotel. We lopen er doorheen, terwijl onze gids vertelt. Na de paleisbunker rijden we door naar het postkantoor en de Notre Dame. De meisjes zijn moe en bekijken deze gebouwen vanuit het airco gekoelde busje. Tot slot naar een tempel, waarvoor we eerst door de medicijnstraat van China Town lopen. Onze gids vertelt over alle kruiden en genezende werking. Boeiend. Het ruikt er heerlijk. De tempel is prachtig en vooral oud. Maureen koopt een Good luck wens en laat de wens met wierook opstijgen. We rijden terug naar het hotel. Straks even eten en morgen weer een drukke dag. Dan slapen we in een home stay, iets waar Isis al weken naar uit kijkt.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley